Warto obedrzeć go z tej skóry i płaszczyka prawicowości, który został przypięty po pierwszych wrażeniach i spojrzeć na to pismo z innej perspektywy. Jest ku temu doskonała okazja, gdyż w drugiej odsłonie pisma nie ma już (nazwijmy to) kontrowersyjnych tekstów czy artykułów. Owszem w dalszym ciągu widać, jakie są światopoglądowe zapatrywania autorów – vide komiksy Grzegorza Weigta według twórczości Dolores – ale są one na tyle subtelne, że nawet największych zwolenników poglądów lewicowych tudzież osoby apolityczne nie powinny w żaden sposób razić. I choć ja bardzo ceniłem bezkompromisowość i odważnie stawiane wówczas tezy (z którymi w wielu przypadkach się zgadzałem, a i owszem) to może jest dobrym wyjściem pokazanie magazynu (pewnie jest to działanie całkowicie niezaplanowane) z innej strony. Drugi numer jest więc doskonałą okazją dla tych, którzy nie sięgnęli po „jedynkę”, aby jednak dać mu szansę i przekonać się na własne oczy, że nie jest taki ten diabeł straszny, jak go w Internecie malują.
A „Komiks i My” potrafi pozytywnie zaskoczyć czytelnika, czego doskonałym przykładem może być zamieszczony komiksowy short „Szalony Żółw”, którego autorem jest Andrzej Fonfara przekładający twórczość Arkadego Fiedlera na język komiksowego westernu. To w mojej opinii taki punkt wyróżniający w tej odsłonie. Świetnie narysowany, w starym stylu z efektownymi i przykuwającymi wzrok kolorami. Zdecydowanie warto poznać tę krótką, ale efektowną historię. Mocnych momentów jest zresztą zdecydowanie więcej, bo na pewno za taki trzeba uznać nawiązanie współpracy z Jerzym Ozgą (znany i ceniony za serię „Yorgi”), czego efektem są jego trzy prace zamieszczone w numerze. Jest o tyle cenne i ciekawe, że każda z tych prac tworzona jest w zupełnie innym stylu, dzięki czemu czytelnik dostaje szansę poznania tego autora z kilku perspektyw w jednym miejscu. Tego typu okazja nie trafia się często, a dla wydawcy na plus trzeba zaliczyć pomysł, aby właśnie w ten sposób ukazać twórczość swoistej gwiazdy numeru. Okładka również należy do Ozgi, który stworzył ją wspólnie z Jakubem Kijucem. Ten drugi nałożył na nią kolor.
W środku znalazło się też miejsce dla kontynuacji „Stacji Kontroli Dusz” i to trochę taki czarny koń drugiej odsłony magazynu. Podczas gdy pierwsza część była mocno specyficzna, bardzo trudna w odbiorze i z pewnością przeznaczona dla wąskiej grupy odbiorców, tak dalsza część przynosi nam dużą dawkę emocji i zaskoczenia. Piotr Promiński rozkręcał się dość wolno, natomiast efektowne zakończenie sprawiło, że niemalże z wypiekami na twarzy czekam na rozstrzygnięcie historii, którą jednak w dalszym ciągu można odbierać na dwóch płaszczyznach.
Wspomniałem wcześniej o tych śladowych ilościach „prawicowości” w magazynie. Tym razem może nawet nie jest to kwestia polityki, a bardziej zmierzyło to w stronę opowiadania o religijności. Na pewno takie są komiksy Grzegorza Weigta, który wykorzystał w nich opowiadania pisane przez siostrę Dolores pracującą na misjach w Angoli. Kreska co prawda nie musi wszystkim przypaść do gustu, ale na pewno są to historie, które w pewien sposób zmuszają czytelnika do refleksji i da się w nich odczuć „boski pierwiastek”, jakkolwiek by nie brzmiało to patetycznie. Drugim takim punktem jest jednostronicowy komiks Jakuba Kijuca zatytułowany „Owieczka”. Komiks składa się zaledwie z sześciu planszy, ale w sposób prosty pokazuje jaką drogę przeszedł sam autor, który jeszcze niedawno tworzył komiksy o Żołnierzu Wyklętym, a teraz opowiada to, co często można dostrzec, sięgając po Ewangelię. Zaryzykuję i postawię tezę, że moje porównanie nie będzie niewłaściwe i co ważne nietrafione.
Pierwszy numer nie miał pozytywnej prasy ze względu na zamieszczoną w środku publicystykę. Tym razem takich kontrowersji nie będzie ze względu na zaprezentowaną tematykę. Najdłuższy tekst jest poświęcony osobie Mieczysława Skalimowskiego, który zresztą publikuje swoje krótkie i humorystyczne (bardzo odważne podejście do Józefa Ignacego Kraszewskiego – to warto zobaczyć) formy w magazynie. Artykuł przybliża jego twórczość i to nie tylko komiksową, ale zawiera też sporą dawkę ciekawostek, jak choćby wspomina niedokończony projekt, nad którym pracowali wspólnie Skalimowski i Zajączkowski. Choćby z tego względu warto do niego sięgnąć. Część publicystyczną uzupełnia krótka notka o siostrze Dolores, a także dwie recenzje komiksów wydanych przez Centralę, czyli „To była wojna okopów” i „Dzicy”. Myślę, że na tym polu jest trochę do poprawy, gdyż bardzo zwięzła, żeby nie napisać krótka, recenzja komiksu Jacquesa Tardiego zdradza nam jego zakończenie, czego robić się nie powinno.
W ramach ciekawostki można dodać, że w drugim numerze magazynu znalazło się wyjaśnienie pomysłodawcy jego tytułu. Jest też standardowo kilka reklam komiksów, które tworzą osoby współpracujące z magazynem. Całość kończy się mocnym akcentem, czyli wspólnym projektem Sławomira Zajączkowskiego i Krzysztofa Wyrzykowskiego, który umiejętnie ukazuje moment wejścia na kinowe sale „Imperium kontratakuje” nawiązując do ówczesnej sytuacji politycznej w kraju i na świecie.
Czy więc warto sięgnąć po drugi numer „Komiks i My”? Najbardziej poleciłbym go wszystkim tym, którzy się obruszyli po jego debiucie. Druga odsłona to zupełnie inne rozdanie, akcent rozłożony jest też całkiem inaczej niż wówczas, więc warto sprawdzić co Zajączkowski i spółka mają do zaoferowania czytelnikom komiksów w Polsce. Pojawienie się Jerzego Ozgi z pewnością jest takim punktem i argumentem za. I jeśli mam być szczery to właśnie w nawiązywaniu współpracy z następnymi twórcami upatruję szansę na rynku dla magazynu. A, że tych jest naprawdę sporo (choćby Jacek Michalski czy Witold Tkaczyk), więc można optymistycznie spojrzeć w przyszłość. Już po drugim numerze okazało się bowiem, że „Komiks i My” to nie tylko polityka, ale również duża dawka ciekawej publicystyki, zawartego humoru (komiksy Skalimowskiego) czy znane i cenione nazwiska pokazane z mniej znanej niż dotychczas strony, jak prace Jerzego Ozgi. Jeśli więc będziecie w Empiku, sięgnijcie po ten numer, aby samemu przekonać się, czy ta fala internetowego hejtu była słuszna. A ja? Sam liczę na to, że autorzy pokażą w tym magazynie pazur jeszcze nie raz i nie dwa.
"Komiks i My"nr 2/2016
Redaktor naczelny: Sławomir Zajączkowski
Wydawca: Wydawnictwo "Komiks i My"
Skład i łamanie: Hubert Czajkowski
Okładka: Jerzy Ozga, Jakub Kijuc
Scenariusz: Andrzej Fonfara, Jakub Kijuc, Jerzy Ozga, Piotr Promiński, Mieczysław Skalimowski, Grzegorz Weigt, Sławomir Zajączkowski, Zeke.
Rysunki: Andrzej Fonfara, Jakub Kijuc, Jerzy Ozga, Piotr Promiński, Mieczysław Skalimowski, Grzegorz Weigt, Krzysztof Wyrzykowski.
Publicystyka: Paweł Chmielewski, Grzegorz Weigt, Sławomir Zajączkowski.
Liczba stron: 64
Format: 205x275 mm
Oprawa: miękka
Papier: kredowy
Druk: cz.-b. + kolor
Wydanie: I
Data wydania: 10.2016 r.
Cena: 19 zł
Tekst ukazał się pierwotnie na portalu paradoks.net.pl
Zapowiada się naprawdę niezła lektura ;D
OdpowiedzUsuń